DOI  مخفف اولین حرف سه کلمه "Digital Object Identifier" است که برگردان فارسی آن "شناسه برنمود دیجیتالی" می شود و جهت دسترسی آدرس محتوای موجود در اینترنت از قبیل مقاله، کتاب، مدیا و ... مورد استفاده قرار می گیرد.  DOI بر خلاف URL، محتوای مورد نظر را مستقل در نظر گرفته و آن را معرفی می کند تا اینکه محل انتشار آن را ذکر کند. URL  ممکن است در اینترنت تغییر کند اما DOI ثابت خواهند ماند. در واقع این شناسه برای هر محتوای اینترنتی منحصربفرد و مستقل صادر می شود. بنابراین کد دیجیتال نسبت به URL  از ثبات بیشتری برخوردار است. همچنینDOI می تواند شامل اطلاعات جزئی در مورد آن محتوای مورد نظر همچون تاریخ انتشار یا تعداد صفحه نیز باشد.

DOI   یک کد به شکل اعداد/الفبایی برای هر اثر منتشره استانداری است (انواع مقاله، کتاب، کتابچه، مجلات، تصاویر، نرم افزارها و...) که مخصوص و منحصر به همان اثر بوده و توسط "آژانس ثبت نام بنیاد بین المللی DOI  " برای شناسایی محتوا و دسترسی به لینک آن اثر در اینترنت، اختصاص داده میشود. این کد دایمی بوده و به زبان ساده تر می توان گفت بعنوان مهر تاییدی بر اعتبار آن اثر محسوب می شود. با کیلک بروی این کد میتوانیم برای مثال مقاله مورد نظر خود را ردیابی کنیم و به آن دسترسی پیدا کنیم. بنابراین معمولا توصیه میشود هم برای مقالات چاپ شده خود که بصورت الکترونیکی در دسترس هستند DOI بگیرید و هم هنگام نگارش مقالات، از منابعی استفاده کنید که DOI دارند و این شناسه را هنگام رفرنس نویسی در انتهای تک تک منابع خود نگارش کنید. این امر در افزایش اعتبار مقاله شما و همچنین سهولت در پذیرش مجلات بین المللی سختگیر بسیار کمک کننده خواهد بود. DOI در سال ۱۹۹۶ توسط سازمان پیشبرد تحقیقات ملی آمریکا CNRIطراحی شده و هم اکنون تحت نظارتInternational DOI Foundation  اداره می شود. این کد توسط سازمان بین‌المللی استانداردسازی ISO نیز جهت شناسایی اسناد الکترونیکی مورد شناسایی و تأیید قرار گرفته است.