چکیده:
عبداله بن سعد بن ابی سرح قرشی اسلام می آورد و اندک زمانی کتابت وحی می کند، سپس از دین باز می گردد و مرتد می شود. بررسی های تاریخی نشان می دهد که ارتداد او ارتباطی با نگارش قرآن ندارد، ولی قصه نویسان، که اغلب فاقد قوة تحلیل اند، شاید مغرضانه، شاید ساده‌لوحانه، روی گردانی وی را به تحریر آیات الهی ربط می‌دهند. این قصه‌های بی‌اساس به تفاسیر و تواریخ هم راه می‌یابد، حتی از دریاها می‌گذرد تا در سدة بیستم میلاد، نویسنده‌ای از ایتالیا، آن را از حیث روایت‌پردازی تأویل کند؛ قرن‌ها پیش از او یک شاعر صوفی فارسی نیز این قصه را موافق رای صوفیانة خویش تأویل کرده است. قیاس آن چه این دو گفته‌اند، جدا ازاین که یکی از موارد داد و ستدهای دائم فرهنگی را به دست می‌دهد، وسعت میدان تأویل را نیز آشکار می‌کند.
چکیده انگلیسی:
Abd Allah B.Sa’d, believed in Islam and for a short time recorded divine revelations; but then he lost his faith. Historical studies prove that his apostasy has no relation to writing celestial words. But story-writers who often lack an analytical mind, perhaps credulously or tendentiously connect his blaspheme to the act of recording sacred verses. These unfounded stories have entered history books and even crossed the seas. A 20th century Italian writer (Italo Calvino) comments on this story according to his narrative theories. Centuries earlier, a Persian Sufi (Rumi), in accordance with his mystical believes has interpreted the abovementioned story. As a comparative study of literature, this article attempts to introduce an example of interactions between Iranian culture and the occidental world.
خبرنامه
برای ثبت نام در خبرنامه و دریافت خبرنامه ایمیل خود را وارد نمایید.
