ارزیابی تأثیر شاخص عینی فرم شهری بر میزان پیاده روی ساکنان محله مطالعه موردی: منطقه 14 شهر اصفهان
ارزیابی تأثیر شاخص عینی فرم شهری بر میزان پیاده روی ساکنان محله مطالعه موردی: منطقه 14 شهر اصفهان
عنوان فارسی :
ارزیابی تأثیر شاخص عینی فرم شهری بر میزان پیاده روی ساکنان محله مطالعه موردی: منطقه 14 شهر اصفهان
عنوان انگلیسی :
An Evaluation of the Impact of the Urban Form Objective Measures on the Neighborhood Residents’ Walkability, Case Study: 14th district of Isfahan
چکیده:
طرح مسئله طراحی محیط ساخته شده یکی از مؤلفه‌های مؤثر در مواجهه با چالش‌های سلامتی می‌باشد. هدف هدف پژوهش حاضر ارزیابی تأثیر شاخص عینی فرم شهر بر پیاده روی ساکنان دو محله متفاوت به لحاظ فرم شهری می‌باشد. روش روش مورد استفاده در این پژوهش از نوع کمی مبتنی بر تکنیک‌های تحلیلی-توصیفی است. ابتدا به مبانی نظری مرتبط با محیط ساخته شده و فعالیت فیزیکی پرداخته شد. پس از آن با تبیین متغیرهای فرم شهری(تراکم مسکونی، اختلاط کاربری، اتصال خیابان‌ها) ذیل شاخص قابلیت پیاده‌روی، این متغیرها برای محلات منطقه 14 با استفاده از Arc GIS محاسبه می‌شود. با توجه به هدف پژوهش، دو محله بر اساس تفاوت در شاخص عینی قابلیت پیاده روی ضمن کنترل متغیرهای اجتماعی-اقتصادی انتخاب شدند. میزان فعالیت فیزیکی 100 نفر از ساکنان هر دو محله به وسیله پرسشنامه IPAQ از طریق مصاحبه رودررو استخراج شد. نتایج بر اساس یافته‌های پژوهش 63درصد افراد در محله با شاخص قابلیت پیاده‌روی 52/9، مقدار فعالیت فیزیکی متوسط≥30 دقیقه توصیه شده در روز را برآورده کرده اند؛ در مقایسه با 36درصد افراد در محله با شاخص قابلیت پیاده‌روی 30/5. متغیرهای فرم شهری به طور مستقیم میزان فعالیت فیزیکی و پیاده روی ساکنان را تبیین می‌کند. افراد در محله با رتبه بالاتر در متغیرهای تراکم مسکونی، اختلاط کاربری و اتصال خیابان ها تحرک بیشتر نسبت به محله با رتبه پایین‌تر در متغیرهای مذکور دارد. نوآوری این پژوهش با رویکرد مبتنی بر سنجش کمی و تکنیکال به ارزیابی تأثیر متغیرهای عینی فرم شهری بر میزان فعالیت فیزیکی ساکنان دو محله از یکی از مناطق محروم اصفهان می پردازد. این متغیرها به طور جداگانه مورد بررسی قرار گرفتند و در قالب شاخص قابلیت پیاده‌روی در محله‌ها منعکس شده است.
چکیده انگلیسی:
ABSTRACT Problem Definition The design of the built environment plays a key role in health challenges.
Purpose This paper aims to evaluate the impact of the urban form objective measures on the residents’ physical activity of two objectively different neighborhoods.
Methods The quantitative research method was applied to analytical-descriptive techniques. The theoretical framework related to the built environment and physical activity were discussed. Objective measures of the built environment including residential density, land-use mix, and street connectivity combined into a walkability index, were developed within a geographic information system in the 14th district. Two neighborhoods were chosen as high and low on walkability while controlling for sociodemographic covariates. The physical activities of 100 residents of both neighborhoods were measured using the IPAQ questionnaire through face to face interview.
Results 63% of individuals in high-walkable neighborhood with a walkability Index of 9.52 met the≥30 minutes of physical activity recommended, compared to 36% of individuals in low-walkable neighborhood with a walkability Index of 5.30. Urban form variables directly support residents' physical activity and walkability. Higher the indicators of residential density, land use mix, and street connectivity are, much tending the residents would be to walk.
Innovation This paper uses a technical quantitative approach to investigate the effect of urban form variables on the resident’s physical activity of two neighborhoods in one of the deprived areas of Isfahan, Iran. These variables were studied separately and explained in terms of indicators reflecting the walkability Index in neighborhoods.
خبرنامه
برای ثبت نام در خبرنامه و دریافت خبرنامه ایمیل خود را وارد نمایید.
