چکیده:
هدف از این پژوهش شناخت فعالیت پایه ای و غیر پایه ای اشتغال زنان در بخش های عمده اقتصادی و همچنین توزیع فضایی آنها در سطح کشور بود. جامعه آماری پژوهش 30 استان کشور را دربر می گرفت که آمار و اطلاعات آنها از سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال 1385 استخراج شد و با استفاده از تکنیک ضریب مکانی (LQ) محاسبات انجام و تجزیه و تحلیل شد. نتایج پژوهش نشان داد که تفاوت های زیادی در زمینه پایه ای بودن اشتغال زنان بین استان های کشور و در بخش های مختلف اقتصادی مشاهده می شود. در بخش های عمومی و خصوصی، استان های شمال غرب کشور با مقادیر 1.24 به عنوان استان های پایه ای و استان های سمنان و تهران با مقدار 0.76 استان های غیرپایه ای در زمینه اشتغال زنان شناخته شده اند. همچنین این وضعیت در بخش کشاورزی نشان دهنده آن است که 56 درصد استان های کشور به عنوان استان های پایه ای هستند که استان ایلام با مقدار 2.13 بیشترین مقدار و استان قم با مقدار 0.05 کمترین مقدار را به خود اختصاص داده اند. در بخش صنعت 43 درصد استان های کشور بالاتر از مقدار 1 و در گروه نواحی صادر کننده نیروی کار زنان به حساب می آیند. در بخش خدمات نیز 60 درصد استان های کشور دارای ضریب مکانی بالاتر از 1 هستند که استان تهران با مقدار 1.59 و آذربایجان شرقی با مقدار 0.43 به ترتیب بالاترین و پایین ترین در این گروه به حساب می آیند.
چکیده انگلیسی:
The purpose of preparing this paper was to identify the essential as well as non-essential activities relating to women's employment in the main economic sectors of the nation, and to assess the spatial distribution of such employment. We were motivated by the fact that half the population consists of women who perform different kinds of economic activities. Yet, various cultural, economic and social barriers as well as gender discriminatory practices have affected their performance and forced them out of the official work force. The sample of this survey consists of 30 provinces. The statistics are derived from national census, then using LQ technique, the statistics are analyzed. Results show that vast differences exist among the provinces with regard to the essential activities of women. In public and private sectors of north-western provinces, by the figure of 1.24 these provinces are known as essential provinces while Semnan and Tehran via the figure of 0.76 are recognized as not essential provinces in terms of women employment. Also, in this regard, the agricultural sector shows that 56% of the Iranian provinces are essential, among which Ilam by the quantity of 2.13 is the highest and Qom by 0.05 ranks as the lowest. In the industrial sector, 43% of provinces are above 1 and are in the group which export women work force.
خبرنامه
برای ثبت نام در خبرنامه و دریافت خبرنامه ایمیل خود را وارد نمایید.
