چکیده:
حدود دو دهه از ایده تشکیل نهاد به منظور مطالعه و تهیه طرح‌های توسعه شهری، به ویژه طرح جامع شهر تهران در جهت ارتقای جایگاه مدیریت و برنامه‌ریزی این طرح‌ها در کشور سپری شده است. نهاد، نهالی بود که می‌توانست در آینده شهر تهران و سایر کلان‌شهرهای کشور به درختی تنومند تبدیل شود، اما امروز در حالی به بیان این تجربه پرداخته می‌شود که جز نام گمشده‌ای از آن در نظام مدیریت و برنامه‌ریزی توسعه شهری کشور به یادگار نمانده است؛ گم شده‌ای تاریخی که در سند طرح جامع شهر تهران به عنوان نقطه کانونی و امتیاز گرانبهای این سند به محاق فرو رفته است. مقاله حاضر تلاش می‌کند به روش توصیفی- تحلیلی و با مستندسازی، فرایند شکل‌گیری نهاد از آغاز تا انحلال را بررسی کرده و با استفاده از شناخت آسیب‌شناسانه، فرصت‌ها و تهدیدهای پیش رو، تصویری از نهاد مورد نظردر مدیریت و برنامه‌ریزی طرح‌های توسعه شهری را ارائه کند. همچنین سعی شده با بررسی خلاء ناشی از عدم وجود نهاد در طول دوره‌های مختلف برنامه‌ریزی و تهیه طرح‌های توسعه شهری برای تهران، ضرورت تشکیل آن را شناسایی کند. نتایج بررسی‌های تحقیق نشان می‌دهد تشکیل نهاد در شهر تهران ضرورتی تأخیرناپذیر است که سر انجام روزی مجدداً احیاء خواهد شد. پرسش مهم این خواهد بود که نهاد چه زمانی تشکیل خواهد شد و این نهاد چگونه نهادی خواهد بود؟ پرسشی که آینده به آن پاسخ خواهد داد.
چکیده انگلیسی:
About two decades have passed since the idea of setting up an institution to study and prepare urban development plans, in particular, the comprehensive plan of Tehran and improving the status of management and planning of these projects in the country. Institution was a seedling that could become a tree in the future of Tehran and other metropolises of the country. But today, as expressing this experience, only a lost name of it is remembered in the management and urban development planning system; lost in history, despite being included in the document of Tehran's comprehensive plan as the focal and precious point of this document, it has been forgotten. The present paper tries to study the process of the institution formation from the beginning to its dissolution, through a descriptive-analytical method and documentation, and by using the pathological cognition of future opportunities and threats, it presents an image of the intended institution for the management and planning of urban development plans. It has also been attempted to identify the necessity of establishing an institution, by studying the vacuum created due to the lack of its existence during the various periods of planning and preparing urban development plans for Tehran. The results of the research show that the establishment of an institution in Tehran is an urgent necessity that will eventually be restored again one day. The key question will be when will the institution be formed and what kind of an institution will it be? A question that will be answered in the future.
خبرنامه
برای ثبت نام در خبرنامه و دریافت خبرنامه ایمیل خود را وارد نمایید.
