تمایل به برقراری ارتباط، هراس از ارتباط، و درک شخصی از توانایی
برقراری ارتباط در زبان اول و زبان دوم در بین زبان آموزان ایرانی:
یک تحقیق مقایسه ای
تمایل به برقراری ارتباط، هراس از ارتباط، و درک شخصی از توانایی
برقراری ارتباط در زبان اول و زبان دوم در بین زبان آموزان ایرانی:
یک تحقیق مقایسه ای
عنوان فارسی :
تمایل به برقراری ارتباط، هراس از ارتباط، و درک شخصی از توانایی
برقراری ارتباط در زبان اول و زبان دوم در بین زبان آموزان ایرانی:
یک تحقیق مقایسه ای
عنوان انگلیسی :
Iranian EFL Learners' Willingness to Communicate, Self-Perceived Communication Competence, and Communication Apprehension in L1 and L2: A Comparative Study
چکیده:
در عصر آموزش زبان به صورت محاوره ای اصلی ترین هدف از زبان آموزی تشویق زبان آموز به جستجوى فرصت های ارتباطی و تمایل آنان به برقراری ارتباط در چنین موقعیت ها شناخته شده است. از آنجایی که ارتباط بین تمایل به برقراری ارتباط و متغیرهای دیگر ممکن است به طرز قابل ملاحظه ای از فرهنگی به فرهنگ دیگر تغییر کند، مطالعه حاضر ارتباط بین تمایل به برقراری ارتباط، هراس از ارتباط و درک شخصی از توانایی برقراری ارتباط در فارسی و انگلیسی را مورد بررسی قرار داد. تعداد 235 زبان آموز ایرانی بزرگسال فارسی زبان از طریق روش نمونه گیری در دسترس برای شرکت در این تحقیق انتخاب شدند. جامعه آماری متشکل از 118 زبان آموز سطح متوسط و 113 زبان آموز سطح متوسط رو به بالا بود. انتقال پذیری و قابل پیش بینی بودن متغیرهای ارتباطی از زبان اول به زبان دوم توسط تحلیل درجه همبستگی و رگرسیون خطی مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها نشان داد که در بین متغیرهای ارتباطی، هراس از ارتباط بیشتر حالت یک صفت فردی را داشت که از زبان اول به زبان خارجی منتقل می شد. تمایل به برقراری ارتباط درزبان فارسی به میزان بسیار کمی این تمایل را در زبان انگلیسی پیش بینی می کرد. همچنین درک شخصی از توانایی برقراری ارتباط در فارسی فقط 15 ٪ همین متغیر در زبان انگلیسی را پیش بینی می کرد. یافته های این تحقیق می تواند به معلم ها در درک این موضوع که کدام متغیرهای ارتباطی حالت یک صفت فردی را دارند یا بسته به موقعیت تغییر می کنند، کمک کند.
چکیده انگلیسی:
The present study investigated the relationships among willingness to communicate, communication apprehension, and self-perceived communication competence in Persian (L1) versus English (L2). A total number of 235 adult native Persian EFL learners were selected through convenience sampling to participate in the study. The population consisted of 118 intermediate learners and 113 upper-intermediate learners. The transferability and predictability of these communication variables across L1 and L2 was checked through correlational analyses and linear regression. The findings showed that among these variables communication apprehension was more of a trait-like predisposition which was transferred across first language and foreign language. WTC in Persian had little predictive effect on WTC in English; also, self-perceived communication competence in Persian predicted only 15% of SPCC in English. Implications of findings could provide teachers insight into the extent to which these communication variables are trait-like or situational.
خبرنامه
برای ثبت نام در خبرنامه و دریافت خبرنامه ایمیل خود را وارد نمایید.
