چکیده:
این پژوهش با هدف بررسی تأثیر زیرساخت‌های رویکرد مجازی بر آموزش قابلیت محور در راستای دانشگاه نسل چهارم انجام شد. پژوهش حاضر با هدف کاربردی و با رویکرد آمیخته انجام شد. جامعۀ آماری در بخش کیفی شامل دوازده نفر از اعضا هیأت علمی دانشگاه بودند که با روش نمونهگیری هدفمند و با در نظر گرفتن قانون اشباع نظری انتخاب شدند و در بخش کمی با استفاده از فرمول کوکران و روش نمونهگیری تصادفی خوشهای چندمرحله‌ای و طبقه‌بندی متناسب 255 نفر از اعضای هیأت علمی استادیار به بالای دانشگاههای آزاد استان مازندران بهعنوان حجم نمونه در نظر گرفته شد. ابزار گردآوری دادهها در بخش کیفی مصاحبههای نیمه ساختاریافته و در بخش کمی نیز پرسش‌نامه محقق ساخته بوده است. روایی صوری و محتوایی ابزارها به تأیید متخصصان و صاحب‌نظران رسید و برای بررسی روایی سازه از تحلیل عاملی تأییدی و برای بررسی روایی همگرا از شاخص متوسط واریانس استخراج شده استفاده شد، همچنین به‌منظور بررسی پایایی ابزار سنجش از ضریب آلفای کرونباخ و قابلیت اعتماد ترکیبی استفاده شد. نتایج حاصل از بررسی روابط بین زیرساخت‌های رویکرد مجازی و آموزش قابلیت محور نشان داد که با افزایش مطلوبیت زیرساخت‌های رویکرد مجازی، آموزش قابلیت‌محور نیز بهبود می‌یابد و زیرساخت انسانی ضعیف‌ترین رابطه (449/0) و زیرساخت پداگوژی (891/0) قوی‌ترین رابطه را با آموزش قابلیت محور داشته‌اند. نتایج مدل‌سازی معادلات ساختاری نشان داد که زیرساخت‌های رویکرد مجازی بر آموزش قابلیت محور تأثیر مستقیم و قوی دارد (93/0=β, t=17/11)، به‌عبارت‌دیگر با افزایش مطلوبیت زیرساخت‌های رویکرد مجازی، آموزش قابلیت محور با شدتی قوی بهبود می‌یابد. واژگان کلیدی:
چکیده انگلیسی:
The purpose of this study was to survey the impact of virtual approach infrastructures on Capability -based training in fourth generation universities. The present study was conducted with an applied purpose and with a mixed approach. The statistical population in the qualitative section consisted of twelve faculty members selected by purposeful sampling with theoretical saturation law and also in quantitative section by Cochran formula and multistage cluster random sampling. Altimately, an appropriate sample size of 255 upper-assisstent professor faculty members at universities of Mazandaran province was considered. Moreover, the data collection tools consisted of a semi-structured interview in the qualitative section and a researcher-made questionnaire in the quantitative section. Then, superfacial and content validity of the instruments was confirmed by experts. Confirmatory factor analysis was used to assess construct validity while convergent validity of the extracted mean variance index was used. Thereupon to evalute the reliability of the instrument, Cronbach's alpha coefficient and hybrid reliability were used. Finally, the findings of the study showed that with increasing the favorability of virtual approach infrastructure, Competency-Based Education also improved; human infrastructure had the weakest relationship (0.449) whereas pedagogy infrastructure (0.891) meeted the strongest relationship with Competency-Based Education. Therefore, the results of Structural-equation modeling showed virtual approach infrastructure had direct and strong effect on Competency Based Education (t = 17.11, β = 0.93). In other words, by increasing the utility of virtual approach infrastructures, capability-based training improves strongly.
خبرنامه
برای ثبت نام در خبرنامه و دریافت خبرنامه ایمیل خود را وارد نمایید.
