چکیده:
نگاهی به ساختار و محتوای دروس در برنامه‌های آموزشی رشته‌های مهندسی در کشور ایران آشکار کنندۀ این واقعیت است که آموزش مهندسی هدف انتقال "علوم مهندسی" را دنبال می‌کند و کمتر به جنبۀ عملی مهندسی، به مثابه وجه تمایز مهم مهندسی با علوم پایه، توجه دارد. دروس عملی کم‌شمار برنامه‌ها نیز بیشتر جنبۀ آزمایشگاهی دارند و در نتیجه، باز هم در خدمت آموزش علوم قرار می‌گیرند. در این مقاله سعی شده است با تأملی در مبادی و آسیبهای واقعیت مذکور، ضرورت تغییر رویکرد آموزش مهندسی از "آموزش علوم" به "آموزش طراحی" به منظور نیل به نتیجه‌گیری زیر مورد بحث قرار گیرد؛ از آنجا که طراحی هنر ایجاد تغییر و تصرف در محیط برای پاسخگویی به نیازهای "انسان" است، رویکرد "طراحی مهندسی" می‌تواند توجه به عنصر انسانی را، که ملازم با توجه به ابعاد کیفیت، زیبایی و معناست، در آموزش مهندسی احیا و مهندسی را به جایگاه ذاتی خود نزدیک‌تر کند.
چکیده انگلیسی:
A review of the structure and content of engineering curricula in Iran reveals the fact that Engineering Education is focused on delivering ‘engineering science’, as distinct from ‘engineering design’. Even the few non-theoretical curriculum components are mostly laboratory-based, which basically serve to complement the scientific content. Reflecting on the implications of the above fact, this article puts forward a plea for a shift in educational approach within engineering disciplines to corroborate the following conclusion: Design is believed to be, by definition, the art of creating necessary changes in the environment, in response to the human needs. With this definition in mind, the ‘design’ approach of Engineering Education will develop a due consideration for the human factor which leads to the incorporation of properties such as quality, beauty and meaning within the process of engineering practice.
خبرنامه
برای ثبت نام در خبرنامه و دریافت خبرنامه ایمیل خود را وارد نمایید.
